Gym i Buffalos, det går fint!

Som gymlærar, eller eigentleg kroppsøvingslærar, gjennom eit halvt liv, er ein vitne til noko få andre har tilgang til. Når garderobane blir låste opp, og gymtøyet blir pakka ut frå bagar, sekkar og Rema 1000-posar, kjem det fram fottøy du ikkje ante var mogleg å spele innebandy i.

 Tøflar, Crocs, Uggs, militærstøvlar og jesussandalar blir observerte mellom joggesko.

Ekstra interessante er dei som droppar å ta på gymskoa, for dei ligg i bagen, til fordel for akrobatikk i dei slappe tennissokkane.

Sokkane som er litt store og nesten firkanta på foten, gjer at dei utvalde idrettane får eit ekstra element, glidefasen i vendingane. Sokkane spinn rundt i salen, delvis i frykt for å bli banka av ei dårleg koordinert bandykølle. Sokkefantane gir uansett alt.

I same sjanger er Crocs-gjengen. Dei er sveitte, ivrige, og ikkje så nøye. Det er nemleg berre å vippe den gummistroppen bak foten for at Crocs skal bli til gymsko. Når timen er over, blir stroppen vippa fram igjen, og ein er enkelt tilbake til fritidsbruk. I andre økt raknar vanlegvis Crocs-stroppen, då blir det fritidssko også i gymtimen. Men det går heilt fint, så lenge ein held igjen med tærne.

Militærstøvlar, Uggs, og Buffalos er i «tjukkasgjengen». Og då meiner eg ikkje at dei er overvektige, vanlegvis heller dei faktisk mot det stikk motsette. Tjukkasgjengen fordi dei likar å chille mest mogleg på tjukkasmadrassa i løpet av timen. Forresten kan også felles fiendar med joggesko her utgjere god stemning på den blå madrassa, og soss og emo går plutseleg hand i hand.

Det var ein gong då alle føtene var like, i alle fall nesten. På 1970-talet fanst gymsokkane. Dette var ein spesialsokk med plastikk under, slik at ein skulle unngå å skli. Desse kunne vere endå slappare enn tennissokkane – sokken skulle kanskje vare ut ungdomsskulen.

Eit plagg perfekt til linjegymnastikk, verre må det ha vore å skru fotballen. Og endå verre skal det ha vore å bade med sokkane. Sokkebad skulle nemleg hjelpe mot fortidas fotvorteproblem.

Våte, sveitte sokkar må ha lukta verre enn sveitte Buffalos.

Personlegdommen kom likevel fram også her, i fargane på gymsokkane. Dei kvite var for eksempel femi, kan Jan Kjærstad melde på nettsida til Gymsokkens venner. Blå var klassikaren, og dei brune og raude, det må ha tilsvart militærstøvlar – og kanskje dagens barføtte.

Uansett, i eit lite tiår var gymsokkar det einaste som fanst, heilt til ein Judas, ein gong på 1980-talet stod der med oppumpa Reeboks. Då var det gjort, og taperane med gymsokkar blei silt ut, ein etter ein.